Nordsjøvegen 1 ( Skjervet, Haukeli, Evje )

 Zoals beloofd, en, omdat we graag mensen op ideeën willen brengen, want wat een prachtig land blijft Noorwegen toch. 

Voor ons de dag van vertrek. 26 Mei zegt de kalender. Het regende dat het een lieve lust was, maar we zaten gelukkig heerlijk droog en in de auto was het aangenaam warm. We reden richting zuid. En zoals meestal wanneer je van huis vertrekt, is het eerste stuk bekend terrein. Skei, Vassenden, Vik. En ja, de Gaullar past eigenlijk ook al een beetje in dat rijtje, maar die is en blijft nog altijd even fantastisch om te doen. De weg was al een poosje open, na maanden 'vinterstengt' te zijn geweest. We zagen op diverse plekken nog wat lage, in elkaar gezakte, sneeuwmuurtjes. Ondanks de bewolking en de regen was het uitzicht nevelvrij en bij het 'viewpoint' aangekomen leverde dat natuurlijk weer een schitterend plaatje op. Het zien van de vele haarspeldjes daar beneden blijft een beetje kippenvel bezorgen en we kunnen dan ook meestal niet wachten om verder te gaan. 

Daarna gaat onze weg verder naar Dragsvik, alwaar we de ferry nemen naar Vangsnes. Bij het aanrijden ontstond toch enige verwarring. Bleek dat de ferry een tussenstop zou maken. De auto's die naar Hella zouden, moesten eerst de veerboot op. Daarna was het onze beurt. En net toen we ons begonnen af te vragen of de auto's, die in Hella stonden te wachten, er achteruit op zouden moeten rijden, deed de boot zijn grote bek open en dirigeerde een medewerker ons allemaal van de boot af. Voor ons tekende hij een cirkeltje in de lucht wat betekende dat we eraf moesten, omdraaiden en er vervolgens weer op reden.....nou, zo dus. 

Eenmaal aangelegd in Vangsnes verlieten we de veerboot en was het de beurt aan de Vikafjell. Wederom een bergpas met nog volop sneeuw aan weerszijden. Een leuke weg maar minder spectaculair. Behalve de vier bij Myrkdalen uitzichtpunt, mist ie toch de haarspeldbochten die je zo rap de hoogte in brengen. 

Onze weg gaat verder naar beneden. We zien de ene na de andere waterval. De één nevelt nog wijder uit dan de ander. Tvindefossen gaan we voorbij maar bij Skjervet besluiten we te pauzeren voor een kop koffie en een sanitaire stop, want wat kan een mens nodig moeten na het zien van zoveel water. Er waren ons wat mensen voor. Slechts een toeristenbus vol stond te wachten voor een bezoek aan de twee toiletten. We bedachten dat we dan eerst de waterval zelf maar gingen bekijken maar na een kwartiertje werd de nood behoorlijk hoger, en de rij gelukkig korter. Nog drie mensen voor ons, en wat duurde dat lang. Toen we eindelijk zelf mochten legen, werd ook meteen duidelijk waarom men er zo ruim de tijd voor nam. Dit was gewoon genieten. Dubbel. 

We vervolgen en kijken nog een keertje achterom voor een schitterende view op de waterval, sluiten we weer aan op de 13 en touren we richting de befaamde brug met zijn aan weerszijden tunnels met ingebouwde rotondes. 

De Hardangerbrua. Een hele 117 kronen aan tol, maar dat is ie wat ons betreft wel waard. 

Dan rijden we langs een jadegroen fjord. Een kleur. Zo mooi. 

Kinsarvik. Odda. En wederom een overvloed aan vallend water bij Låtefossen. 

Dan moeten we nog een twintig minuten door naar een klein appartementje op Røldal Alpingrend. 

Dag 2 brengt ons verder naar het zuiden en we starten met de Haukelifjell. En deze is he-le-maal nieuw voor ons. Volgens de site van Statens Vegvesen was ie nog geen 24 uur geleden voor een paar uur gesloten geweest maar nu weer volledig geopend. Allereerst nemen we de pas omhoog en daar valt ie ons al meteen verre van tegen. De kaart leert ons dat langs de vele tunnels, de oude wegen nog begaanbaar zouden moeten zijn. 

De eerste die we pakken is dat dan ook. Er ligt nog een beetje sneeuw maar dat maakt het weggetje extra leuk. De tweede die we denken te pakken is gesloten en ook de derde houdt ons tegen met een slagboom. Even verder zien we de bergen sneeuw en begrijpen we ook waarom. Jammer. We duiken vrijwel meteen een tunnel in die van zichzelf toch ook wel een bezienswaardigheid lijkt. Het is dat ie niet in een museum past, maar hij zou er thuishoren. 50 Kilometer per uur is de snelheid die is toegestaan en de vele hobbels zorgen er wel voor dat je iets anders ook echt niet in je hoofd haalt. 

Dan laten we de tunnels achter ons en rijden over de hoogte van Haukeli. Wanneer we samen besluiten  dat we deze berg in het najaar ook een keertje moeten gaan bewonderen gaat onze aandacht naar een aantal bouwvallen. Het ene lijkt een hotel te zijn geweest en het andere trok ons vanwege zijn stijl. Het bleek een 'loft' te zijn. Een loft, zo lezen we, stond voornamelijk op het erf van grote boerderijen en ze dateren uit de tijd 1200 tot 1800. Ze bestonden uit twee verdiepingen. Beneden werd voornamelijk gebruikt voor opslag van voedingswaren terwijl er op de bovenverdieping plaats was voor de opslag van kleding en een overnachtingsplek bood aan de gasten. Aan deze loft werd gewerkt. Verschillende delen waren hersteld of vervangen door nieuwe delen in oude stijl. Een knap staaltje houtbewerking. 

Even verder nemen we op ons gemak de 9 naar Kristiansand. Maar dan passeren we Hovden en daar is van alles aan de hand. Mensen lopen heen en weer en we zien grote vlaggen waaruit we iets opmaken als 'Tour of Norway'. Een wielerspektakel waarvoor wegen deels worden afgesloten. De etappe van vandaag, Hovden-Kristiansand. Wij dus ook. Start 12.50. Huidige tijd 11.47. We hebben dus nog even, al willen we ze wel graag voorblijven, en we besluiten bij een benzinestation, met goed zicht op de weg, de auto te parkeren en een hapje te eten, alwaar we Jumbo tegenkomen. Even later zagen we nog meer van dat soort reclamewagens voorbij rijden. Hoog tijd om op te stappen dachten we. En toen zaten we ineens achter de grote broer van de tankende super.

Zo halverwege Hovden en Kristiansand komen we een 'rasteplass' tegen met een monumentaal iets.

We hadden inmiddels de reclamewagens al een tijdje achter ons gelaten en nemen de tijd om dit even te gaan bekijken. Het bleek een oude sluis waar ook een oude postroute langs liep. De stoomboot die er voer blijkt gerestaureerd te zijn en in de zomermaanden te varen. 

Tegen de klok van drie komen we aan in Evje. Daar willen we een wandeling maken langs diverse oude groeves. We parkeren bij Evje Mineralsti. Het gebouwtje dat dienst doet als receptie/kassa is nog gesloten voor het seizoen. De eerste groeve, meteen vooraan bij de parkeerplaats, wordt afgesloten door middel van een hek. Tegen betaling mag je hier in de zomermaanden edelstenen zoeken. De recensies zijn hierover heel divers. 

Wij zijn er voor de wandeling en het zou uiteraard ook leuk zijn een fraai steentje te vinden.

Landsverk 1, Jokelidgruva, zoals ie heet, gaan we dus maar voorbij. Wel is te zien dat er veel kwarts ligt. 

We wandelen door naar landsverk 2, of Rumpetrollsynken. Een minder interessant gat volgens de beschrijvingen omdat er niet heel veel aan waarde kan worden gevonden. Men noemt veldspaat en biotiet. Vooralsnog zien wij er ook niets aan waardevols liggen maar zien wel dat er veel water staat. 

Landsverk 3, Beryllbruddet. De naam geeft al aan dat hier wel meer leuks te vinden zou zijn, maar ook hier is eigenlijk alleen water te zien. Zo het lijkt staat deze groeve er volledig onder.

Dan komen we aan bij landsverk 4, Furulunden genaamd, en ook hier vinden we vooral water maar daarnaast ligt er veel glimmend spul langs het pad. Even verder zien we daar nog meer van. We herkennen het niet en in eerste instantie waren we geneigd te denken dat het dunne stukjes plastic waren met een zilverachtige glans. Als een verfrommelt stukje zilver 'King' papier dat al maanden in je jaszak heeft gezeten. Het bleek Muscoviet te zijn. 

Rest ons nog 1 groeve, Gudmunds gruve of Citrinbruddet, maar ook hier veel water. Wel liggen er hier en daar wat glimmers maar het meeste lijkt op stukjes kwarts. Een mooie gele citrin hebben wij er niet kunnen rapen. 

Vlakbij deze leuke wandeling zijn de resten van één van Noordeuropa's grootste nikkelgroeve's te vinden. Niet ver van de parkeerplaats staan borden die de weg naar Flåtgruver aangeven. 

Maar dan wordt het tijd om ons plekje voor de komende nacht op te gaan zoeken en alleen het adres al doet ons gniffelen. Walhallagate. Een klein kelderappartementje in het centrum van Kristiansand.

Wordt vervolgd......