Scenic routes bij Hardanger en wegnr. 57

Nog even genieten van een lang weekend aan het einde van september. 

We reden richting het zuiden en staken bij Hella het Sognefjord over. En terwijl we op het bovenste dek met onze bekjes in de zon over het water tuurden, doemde aan de overkant een standbeeld op. Nu was dit niet de eerste keer dat we deze overtocht maakten, maar dat beeld was ons nog niet eerder opgevallen. 'Zeker net geplaatst', grapten we, en we namen het besluit om eens te gaan kijken. 

Fridtjov den Frøkne is best groot. Hijzelf meet tien meter en zijn sokkel twaalf. We lezen dat het beeld geschonken is door de Duitse Keizer Wilhelm II, omdat hij zo verzot was op het land en de fjorden. Vraag reist dan meteen: wat is de link tussen Wilhelm en Fridtjov? 

Wel, Fridtjov was de zoon van de heerser van Framnes, vermoedelijk nu Vangsnes, Hij werd verliefd op Ingebjørg, de dochter van koning Bele. Maar koning Bele en zijn zoons vinden hem maar een kneusje, en wanneer Fridtjov de landen doorreist, laat Bele haar trouwen met de koning van Ringerike. Enfin, de koning van Ringerike is al oud en gaat dood en Frietje was inmiddels toch een beetje in aanzien gestegen, dat ie Ringerike mét vrouw, zo in zijn schoenen geschoven kreeg. En ze leefden nog lang en gelukkig. 

Waar is nu onze link met Wilhelm? 

Tromroffel..... bovenstaande is een sage en Wilhelm las die graag. 

oooooo

We vervolgen onze reis over de Vikafjell en de Hardangerbrua. 

Komen langs IceRoadRescue held 'The Wolf', 

en strijken neer, voor de nacht, op een camping in Øvre Eidfjord. 

oooooo

Er was wind voorspeld, een boel, en dat hebben we gemerkt. Het zou in de loop van de dag nog meer toenemen, en tegelijkertijd zou het in deze delen van het land gaan regenen. Tijd om de vlakte van de Hardangervida te gaan verlaten. Maar niet voordat we haar Scenic Route hadden gereden. 

We reden de 7 verder vanaf Øvre Eidfjord. Al vrij snel zien we een stuk oude weg links van ons liggen, en even daarna vallen we in ons eerste WAUW moment van die dag. De weg maakt een aantal lussen. Gaaf. Met tunnels. En ook nog eens over elkaar heen. Spectaculair. 

Dan parkeren we bij Vøringsfossen. Een waterval waarvan we hadden gehoord dat ie de moeite waard zou zijn. (Heel eerlijk; we lopen voor een waterval niet meer zo heel snel warm en hadden dus ook geen moeite genomen om deze te googlen, maar hij lag op de route, dus.)

We wandelen, geheel in het zonnetje en uit de wind, het aangegeven pad op. Zien een eenvoudig bordje en besluiten welke richting we nemen. Dan een flauw bochtje. Twee struikjes voorbij die ons het zicht ontnamen en WAUW!!! 

Wat een park! Wat een water en wat een aanleg. Als je ooit ook maar een beetje in de buurt bent....

Nadat we alle trappen hadden beklommen kwamen we bij Fossli Hotel. Aldaar een plattegrond waarop nog eens heel goed te zien is hoe het water, de weg en de oude weg lopen. 

Terug naar de auto om de National Turistvei te vervolgen. En die is maar met één woord te omschrijven: 'Schitterend.' 

Bij Haugastøl draaiden we om en reden de weg dus twee keer. Wat overigens helemaal geen straf was.

De kale hoogvlakte, een meertje met vele steenmannetjes, uitzichten op Hallingskarvet en de gletsjer Hardanger-jøkulen. De derde WAUW van vandaag. 

De wind was ondertussen steeds heviger geworden. De vlagen die tegen ons campertje sloegen waren tegen de tijd dat we terug bij Øvre Eidfjord waren, niet meer zo van grappige aard. Volgens de berichten zou ie in de nacht nog meer gaan toenemen en dus besloten we om iets de luwte in te gaan en gingen voor deze nacht naar Kinsarvik Camping. Voor ons, zonder eigen sanitair aan boord, een dikke👍

oooooo

Raar weer. Tegen de ochtend was het 15 graden. De wind was gedurende de nacht wel gehalveerd, maar deze zou hier vandaag weer in hevigheid toe gaan nemen. Mét buien. Tijd dus om het hele Hardangergebied te gaan verlaten. We richtten onze pijlen op een andere Scenic Route, die de naam Hardanger draagt, en die we voor een deel nog niet gezien hadden. 

Na nog geen halve kilometer gereden te hebben stonden we te wachten op het bootje dat ons naar Utne zou brengen. Een minicruise van een halfuurtje over het Hardangerfjord. 

Aangemeerd en losgelaten reden we 550 op. En wat een charme heeft deze weg. Heerlijk landelijk. Alles ademt er alleen maar kalmte en rust. We passeerden idyllische dorpjes met heel veel fruitboomgaarden. Je snuift er de geur van appels en bessen. 

Ruim 35 kilometer in een bubbel van easiness. 

Dan nemen we bij Jondal de ferry naar Tørvikbygd en meteen bij de start al valt dit deel van de Route tegen. Dubbele baan, redelijk nieuw asfalt en iedereen in een hurry. Een aantal 'willen we zien' punten hadden we gemarkeerd langs deze weg en daar zouden we in elk geval een stop houden.  

Bij Salthammeren de eerste. Helleristninger, rotstekeningen. Parkeerden we op de juiste plek? Een groot hek en grondwerkzaamheden namen een groot deel in beslag. Geen mens te zien en na wat heen en weer gewandel kropen we onder het hek door naar het bord waar we dachten meer info te kunnen vinden over de tekeningen. Dat klopte inderdaad en een pad naast het bord leidde omlaag. Het was normaal begaanbaar, dus we waagden het erop. 

Toen kwamen we bij een vlonder met weer een informatiebord. Een drietal dieren en een poppetje zou hier in ieder geval te zien zijn. Maar hoe we ook tuurden, meer als twee dieren konden we niet ontdekken. Toch was het wel heel leuk om eens naar tekeningen te zoeken die niet ingekleurd waren. 

We vervolgden de weg naar Nordheimsund. En aldaar Steindalsfossen. Een heel aardige waterval waar je achter langs kunt lopen, souvenirs kunt kopen en een plas doen. Na alleen het laatste vertrokken wij weer, want we hadden op de kaart iets anders leuks ontdekt. 

We verlieten dan ook bij Øystese de Scenic route voor een poosje, en reden een meer dan leuk weggetje omhoog. In het begin wat scherpe bochtjes, niet te breed. Fun. Voor de rest weer heel lieflijk en eass. 

En toen kwamen we aan bij Skårsvatnet. Een meer met een rustplekje en nog een andere naam; Gullfiskvatnet. Goudvissenmeer.

We waren niet de enigen. Meer mensen met zakjes brood, en ook wij hadden wat restjes meegenomen. We voerden wat we hadden, maar het vermoeden rees dat de goudvissen al geluncht hadden. Heel jammer natuurlijk. We hadden ze heel graag even in het echt gezien.

Wel kwamen er vele kleine visjes op de broodkruimels af. Maar om nu te beweren dat goudvisbabies waren?? 

Hierna sloten we weer aan op de 7 en reden die af tot aan de 13. Dit laatste stuk had nog wel een aantal Scenic-waardige passages. 

Bij de 13 linksaf. Naar Voss Camping. Een TOP camping. En we stonden er helemaal uit de wind én in de zon. 

oooooo

De laatste ochtend. 15 Graden. Geen wind. Wel regen. Maar volgens de buienradar zou het vanuit het westen opklaren en droog worden. 

De kaart erbij. West en toch wel een beetje richting huis. Het werd de 57, ruim 160 kilometer en 2 ferries. Al langere tijd stond ie op ons lijstje en hij moest nu maar eens afgevinkt worden. 

We reden via de E16 en de E39 naar Knarvik om daar de 57 op te gaan. 

Het eerste stuk was niet zo heel spannend. Wel mooi, maar niet oooh. 

De overtocht bij Leirvåg ging één keer per uur. 

Toen het stuk tussen beide ferries in. Mooi mooi. Smalle weggetjes. Lage rotspartijen langs de kust. Kleine dorpjes en kalme meren.

De boot vanaf  Rutledal voer pas om 16.00 uur. We hadden dus ruim tijd. De kaart leerde ons genoeg D-tours en een WOII-restant aan het water. 

Precies volgens schema voer de boot naar Rysjedalsvika. Met ons erop. Tijd voor het laatste stukje 57. 

En ook dit is een schitterend stukje weg om te rijden. Hij gaat werkelijk van links naar rechts en van omhoog naar weer omlaag. Een machtig prachtig swingende berg en dal baan. Wat ons betreft Scenic-waardig. 

Wij draaien aan het eind van weg 57 de E39 op, voor de laatste kilometers naar huis.