Frederikstad en omgeving

De laatste week van oktober zouden we naar NL gaan om kinderen en kleinkinderen te bezoeken. We vertrokken woensdagmiddag met ons campertje en kwamen dinsdag, aan het eind van de middag aan. Dat hebben jullie relaxed gedaan zul je denken.....Eh....Nou....Lang verhaal kort; een fout was gemaakt bij een garage die onze auto in reparatie had, waardoor dezelfde fout weer voor motorstoring zorgde, waardoor we gedwongen een lang weekend Frederikstad en omgeving hadden. 

De monteur van de garage in Sarpsborg vertelde ons dat we, terwijl we wachtten op onderdelen, gerust in de buurt wat konden rondtouren, maar we moesten geen lange afstanden gaan rijden. 

En dus bezochten we Greåker Fort. Een historisch restant uit een belangrijk stukje geschiedenis van Noorwegen. Een overblijfsel van een vesting uit een hele linie van vestingen; de Glommalinjen. We hebben het over de periode rond 1900. De tijd tegen het einde van de unie met Zweden, waar Noorwegen zijn buik van vol had en zelfstandig verder wilde. 20 Km aan beide zijden van de grens werd tot neutraal gebied uitgeroepen. Daarachter moest beschermd worden. Een Vestingslinie om de rivier de Glomma was wat Noorwegen nodig achtte. De primaire taak van deze linie was een aanvaller lang genoeg op afstand houden zodat mobiele legertroepen hen te hulp konden komen en vervolgens de vijand terug konden drijven. De vesting in Greåker werd aangelegd ter versterking van deze Glommalinjen, toen de unie in 1905, uit angst voor oorlog, werd opgeheven. Het Fort was gevechtsklaar in 1908 en kreeg in 1933 een degradatie naar de reservebank. In 1940 is het, na een strijd van 2 uur, in Duitse handen gevallen. Tot 1990 is het militair terrein gebleven. Nu is het opengesteld voor publiek. 

Greåker Fort had een aantal kanonnen waarvan de standplaatsen nog wel zichtbaar zijn. Langs de rand van het Fort aan de Glomma-kant zijn de overdekte loopgraven, waaruit geschoten kon worden, nog intakt. De ruimtes voor de manschappen liggen achter gesloten deuren. 

oooooooo

Ook brachten we een bezoek aan Frederikstad. 

Gamle Byen, de oude vestingstad, is zeer zeker de moeite waard.

Nog geen 500 jaar geleden is men begonnen aan de bouw hiervan, nadat de Zweden tijdens de 7-jarige oorlog Sarpsborg hadden platgebrand. Ommuurd en sterk en met een militaire basis, wat zeker nog te zien is. Zo'n 100 jaar deed men hierover en ineens bedachten ze dat een eventuele aanval vanuit Zweden niet snel genoeg opgemerkt kon worden. Een extra Fort moest er komen. Hoger gelegen. Met zicht op wat zou kunnen komen en plaats voor militairen. Kongsten Fort werd uit de grond getrokken. Een prestigieus bouwwerk met souterrains waar anderen alleen maar van droomden. Naast een huis voor kommandanten en andere hooggeplaatsten, was er plek voor 150 man én 20 kanonnen.

In de straatjes van Gamle Byen vind je veel boetiekjes, gallerietjes en een glasblazerij.

Op het plein verkocht men zelfgemaakte spulletjes.

Een miniatuurspoorbaan die door de bovenetage van meerdere woningen gaat. Allemaal liefhebberij. Leuk om te zien, vooral de grappige details. 

Kongsten Fort ligt op steenworp afstand van Gamle Byen. 

oooooooo

Bij Begby ligt een veld met rotstekeningen en grafheuvels uit de Bronstijd.

Een wandelroute leidt langs de diverse tekeningen, waaronder de zgn. Begbymannen en de Dansemannen. De grafheuvels zijn iets hoger gelegen, net als een natuurlijk ontstane waterput.  Alles is uitgebreid en duidelijk beschreven op de borden die staan bij de betreffende delen in het parkje. Interessant en zeker leuk om te weten is dat het water tijdens de Bronstijd 12 tot 17 meter hoger stond dan vandaag de dag. Met dat in het achterhoofd, lagen deze rotsen met hun tekeningen, met daarbij zeer waarschijnlijk ook een vissersvolk, dichter bij zee dan je zo zou denken.  

oooooooo

In de bossen bij Rolvsøy, zo lazen we, waren de Hattehulene te vinden. 

Grotten/holen, ontstaan door smeltend en bevriezend water, dat de steile klif deed barsten. Holen, waarin, diep binnenin de berg, kabouters hun werkplaats hebben. En met kerst in het vooruitzicht, spreekt dat natuurlijk tot de verbeelding.

We parkeerden bij Rolvsøy skule. Liepen toen een gemarkeerd voetpad op en niet snel daarna wandelden we tussen de bomen. Het was een goed begaanbaar pad en we waren er zeker niet de enigen. We liepen een stukje en zagen toen een bord. Daarna nog enige wegwijzers, maar geen verwijzing naar de zgn. Hattehulene. Maps werd hier onze leidraad en we liepen zo richting het aangegeven punt. Niets.

Tot we ineens door de bomen een steile klif zagen. Je moet goed kijken, anders loop je er zo voorbij. Een pad naar de klif was er niet, maar je kon zien dat er meerderen door het bos die kant op waren gelopen. Wij dus ook en zo kwamen we bij een hoge rotswand die loodrecht omhoog ging. Onderin zagen we de holen. Heel indrukwekkend.

Men denkt dat het bewoonbare holen zouden kunnen zijn geweest uit de Steentijd. Dit omdat op een aantal plekken in de buurt woonformaties zijn gevonden uit die tijd, en ook die liggen op ca 70 m. boven zeeniveau.

Ondanks ons gedwongen verblijf, zijn we blij dat we dit allemaal hebben gezien. 

Wij zijn hierna doorgegaan naar NL, mét een gerepareerde auto, en aansluitend genoten we van onze vakantie aan weerszijden van het Nauw van Calais.