Nordsjøvegen 4 ( Lysebotn, Holtardalen )

Met Stavanger stopt voor ons de eigenlijke Nordsjøvegen. Het deel Stavanger-Haugesund hadden we voor het grootste deel al een keer gezien. Bovendien trok de Lyseveien aan ons als een magneet en ook die stond al een tijdje hoog aan ons verlanglijstje. 

Lysebotn, het plekje waar Lysefjord en Lyseveien elkaar de hand geven. Een plaatsje dat jaarlijks meer dan 100.000 toeristen trekt. Als het aan haarzelf had gelegen was dat nooit gelukt. Velen, heel velen gaan die kant op om de Kjeragbolten te bezoeken. Een flinke kei, ingeklemd tussen twee rotswanden, waarop je kan gaan staan voor een foto. Supercool, voor hen die willen en het lef ervoor hebben, maar niet voor ons. Wij gaan voor die andere attractie, de Lyseveien. 

  Het eerste plan was met de toeristenferry door het Lysefjord te varen tot het kleine dorpje en dan met de auto de Lyseveien naar omhoog. Maar dat met die boot, dat werd em niet. De toeristenboot voer nog niet en de andere, de iets snellere ferry. had voor ons te incourante vaartijden. Er bleef niet veel anders over dan fylkesvei 500 til Sirdal twee keer te doen, want zònder naar huis was uitgesloten.

We hadden er zin in. Ook heel veel zin om de stad weer te verlaten. Ons huisje tussen beton was even leuk maar de bossen, de weilanden, de bergen, de ruimte.....We stevenden dus al bij het krieken van de dag af op de 450 die ons naar Byrkjedal zou brengen. De 450 is leuk om te rijden. Je komt langs een aantal flinke meren waarbij je soms ineens het idee krijgt erg dicht langs het Lysefjord te rijden, maar dat blijkt, na een bevestigende blik op de kaart, helemaal niet zo te zijn. We rijden een flink stuk door niemandsland maar dan belanden we ineens weer in een klein stukje bewoonde wereld. Sirdal. 

We rijden de Sirdalsveien tot we een bord tegenkomen dat ons linksaf stuurt voor dat waarvoor we gekomen waren. -- 29 km tot Lysebotn. Wegdaling van 800 meter tijdens de laatste 8 kilometer. De weg heeft 32 krappe bochten en een 1100 meter lange tunnel met een draai van 340 graden. Rijden met caravan afgeraden. Goede rit. Rijd voorzichtig. Groeten Wegchef.--

We rijden het eerste stukje tussen de bomen maar al snel laten we die achter ons en rijden we over kaal, hier en daar wit, rotsterrein. De weg is nog maar net een paar dagen open voor zomerverkeer en we zijn duidelijk niet de enigen die dat weten. We komen ze tegen, de motorrijders, andere enthousiaste, lachende bilturisten, maar ook een enkele camperaar, waarvan één breed en onervaren. De Lyseveien is voor het grootste gedeelte enkelbaans en we begrijpen de waarschuwing aangaande caravans maar al te goed. Passeren ging, na veel heen en weer gestuur, maar het had geen halve centimeter over. Toch wel opgelucht en blij dat het geen hoogseizoen was reden we verder en genoten we van de weg, de sneeuw en de telkens veranderende schilderijen voor de voorruit, met soms een watervalletje links en een andere keer een wat grotere aan de rechterkant. 

Dan zet de daling in en al gauw zien we een bord met 10% helling. Een snelle blik op de kaart bezorgt ons vlinders. We passeren de parkeerplaats van de Kjeragbolten en zijn klaar voor het echte werk.  De laatste 8 kilometer. Wat zijn ze fantastisch. We draaien van de ene bocht in de andere. De haarspelden volgen elkaar in razend tempo op. Slechts een enkel punt om te stoppen voor een blik over het Lysefjord. Voor het meeste is het uitzicht boom, rots en wolk en heeft mijn chauffeur niet veel tijd om eens lekker om zich heen te kijken. Dit gaat vooral om het genieten van het rijden van dergelijk soort wegen. En dan, als een soort van anticlimax, schieten we de tunnel in. Net zo smal maar 500 meter lang geen bocht. Dan de draai waar geen eind aan lijkt te komen en na weer een kleine halve kilometer rijden we het daglicht weer in. Hierna nog een paar slingers om vervolgens beneden aan te komen in het dorpje Lysebotn. We rijden naar wat lijkt op een klein centrum met iets van souvenirshop en we parkeren bij het water. Tijd om even de adrenaline te laten zakken bij een adembenemend uitzicht.

 

Na een welverdiende lunch met vijfsterrenuitzicht besloten we dat het tijd was om weer naar boven te klimmen. Dezelfde gave weg maar dan omhoog. En hij is dan net zo fantastisch. Wiens bilturistenhart gaat hier niet sneller van kloppen. Na een zucht van voldoening reden we weer op hoogte. We bereikten Tjodanpollen voor een prachtig panoramisch uitzicht. 

Hierna dalen we weer een beetje af tot aan de Sirdalsveien. We slaan hier linksaf om bij Setesdal weer op de 9 aan te kunnen sluiten. Daar volgen we de weg weer richting het noorden. Na een klein poosje komen we langs een historisch punt. Een zilversmid zou daar werkzaam zijn. Leuk om even te gaan kijken. 

We zijn heel op tijd wanneer we even verderop de hut bereiken waar we gedacht hadden te kunnen overnachten. En wat waren we blij dat we zo vroeg waren. Het was er versleten, muf en vochtig. Een hele 1300 kronen graag voor een plek waar je niet wilt zijn. In twee seconden was besloten dat we dat toch maar niet gingen doen. We bedankten vriendelijk en zetelden ons terug in de auto. De inmiddels vertrouwde zoekmachine bood ons een betere plek zo'n 100 kilometer verderop. 

We gooiden de route om naar bestemming Holtardalen. De kortste weg daarheen bleek afgesloten. Jammer wel, want de 9 tot aan Haukeli hadden we de heenweg al gedaan. Maar het was zoals het was en even voorbij Haukeli werd alles weer nieuw. We draaiden er de 362 op. Een, zo leek, verlaten weg, door ruige stukken natuur. Maar dan naderen we het adres van onze overnachting. Een totale tegenstelling tot even geleden. We rijden een gigantisch nieuw hyttepark op en wij mogen slapen in een van de hoogst gelegen huizen. We gebruiken een deel van de riante woning en zijn voorzien van alle comfort.