Nederland voor de tweede keer

Een hele leuke en fijne tijd hebben we achter de rug. Maar tegelijk ook spannend en met hier en daar een emotioneel momentje. Ons tweede ritje Nederland van dit jaar zit erop. Eindelijk kon de zo-vaak-uitgestelde bruiloft doorgaan en waren we op kraamvisite vóór het betreffende kleinkind ons tegemoet kon komen lopen. Hebben we alle kinderen weer gezien en vele familieleden in de armen gesloten.

Wat is het fijn om na een poos weer even daar te zijn, waar het grootste deel van onze familie woont. Hoe speciaal het is en hoe leuk. We worden altijd met open armen ontvangen en mogen overal aanschuiven. Het is als vele kleine feestjes. Samen aan de koffie, bij elkaar aan dezelfde tafel. Nog meer bijkletsen. Veel bekijken. Zien wat je kinderen voor elkaar gekregen hebben. Ze groeien en doen het toch maar even. Zo geweldig trots zijn we daarop. Maar ook samen met ouders, zussen en zwagers, nichtjes en neefjes. Allemaal aan de pannenkoek. En dan de kleine handjes van de volgende generatie. Die achter de ramen naar je zwaaien als ze je aan zien komen. Een vreemde blik zo af en toe ook; jij uit de telefoon, sta je zomaar hier. 

Dan was daar de allerjongste. Amper drie weken oud. Een klein volmaakt ventje. Het kan nog niks en heeft er in de verste verte geen idee van wie we zijn, maar we zijn blij dat we deze telg al hebben ontmoet. Iets sneller als zijn grote broer, die we pas na een jaar in levende lijve zagen. Een dapper kereltje dat ons letterlijk tegemoet kwam lopen, weer even aan ons moest wennen en niet goed wist wat het met ons aan moest. Maar toen we eenmaal poffertjes gingen bakken, waren we weer vriendjes. 

Toen was daar natuurlijk ook het grote feest. De dag waar iedereen naar uitgekeken heeft. De bruiloft die voor de vierde keer gepland was en nu eindelijk door kon gaan. Al had het niet veel gescheeld en was het daarom nog wel even heel spannend. Maar wat waren ze prachtig en ze kregen de dag die ze zich gewenst hadden. Stralend in pak en bruidsjurk, een stoere auto, een mooie ceremonie en een spetterend feest met al hun vrienden en familie. We zijn zo blij dat we daar getuigen van zijn geweest. 

En dan is zo'n weekje voorbij. Het gaat zo hard. Voor je het weet is het om. Wil je eigenlijk iedereen nog even een laatste knuffel geven en stiekem in je koffer stoppen. Het was fijn en wat is het altijd weer dubbel om terug te reizen naar huis. Je zou je in tweeën willen delen. 

Als ik voor mezelf spreek, dan heb ik weleens het gevoel een soort van home-loos te zijn. Het moment dat ik bij familie ben, ben ik tegelijk in een land waar ik uit vertrokken ben. En wanneer ik daar ben, waar ik het liefste leef en woon, weet ik ook dat daar mijn roots niet liggen. Een verdeeld mens met iets van twee walletjes......

Maarrrr, de wereld is allang zo groot niet meer als dat ie was en we videobellen net zo makkelijk en eten samen een tosti. Emigreren lijkt een steeds minder heftig ding, en daarmee kunnen we dus ook steeds eenvoudiger onze biezen pakken en verder naar elders gaan. We plannen een reis van twee dagen net zo simpel als een bezoek aan de tandarts. Het vraagt wat meer planning, maar de kosten?

Of we al bezig zijn met het plannen van de volgende reis? Gedachten gaan en we laten ze dwalen. In de hoop dat we tegen die tijd weer echt gewoon normaal mogen gaan. Maar of het gezellig gaat worden, dat hoeven we ons geen seconde af te vragen. Op naar de volgende fijne tijd.