Werkweek op Bremanger

Opnieuw is er een mijlpaaltje geslagen. Opnieuw is er een bedrijfje uit de grond getrokken en opnieuw is hij voor zichzelf begonnen.

In Nederland al zelfstandig ondernemer geweest. In Noorwegen gestart als werknemer, dat was wel zo relaxed. Bijna zes jaren ging dat zo aan, en meer en meer begon er iets te kriebelen. En je weet wat ze zeggen; dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Eerst voorzichtig wat poolshoogte nemen. Wat contacten leggen. Wat lijntjes uitgooien en toen, ja toen kwam de stroomversnelling. Veel leeswerk, veel voorbereiding, avonden met intens veel opstartbezigheden. We weten dat dat tijd kost maar in no-time wierp dat zijn vruchten af.

Een nieuw klussenbedrijf is geboren en het heeft goede vooruitzichten. Langzaam de werknemersdeuren sluiten, terwijl anderen zich openen. Vol potentie. Vol vertrouwen in de toekomst.

Inmiddels zijn de eerste opdrachten als zelfstandige afgerond. Ook één waar ik aan mee mocht helpen. Een klusje iets verder van huis.

Voor één week hadden we een caravan gehuurd. Overdag samen aan het werk en 's avonds vakantie vieren op het mooie Bremanger. 

De caravan parkeerden we naast de woning waarin gewerkt moest worden. Gesproken was er over water en gebruik van het sanitair in de woning. Helaas was dat allemaal nog niet op orde, dus moesten we ons redden met de watertank en het chemisch toiletje in onze hut op wielen. Eén van ons besloot om maar meteen op jacht naar water te gaan en een plek om het chemisch tankje te kunnen legen, indien nodig.

Beiden werden gevonden op een camperplaats, zo'n 5 kilometer verderop, bij een haven, met een heus sanitairgebouw. En terwijl de emmers, de gieter en de jerrycan volliepen met water, had ik ontdekt dat we ook hier zouden moeten zijn voor een ontstoffende douchebeurt. Enfin, waterreservoirs in de auto en voorzichtig het hobbelige wegje afrijden zonder al teveel te morsen. Het water en het nieuws van de fijne ontdekking leverde ik even later af bij de caravan en onder het genot van een kop koffie besloten we om het chemisch potje dan alleen te gebruiken voor vloeibare boodschappen, dit omdat....naja. De grote deden we dan wel op zijn padvinders, of tegelijk met een waterophaalmoment. Details daargelaten, maar het regende nogal veel de dagen erna, dus water halen was niet echt nodig. 

Het werden vijf produktieve dagen, waarin ikzelf, als stagiaire, een heleboel heb bijgeleerd. De zware klussen liet ik natuurlijk aan de vakman, maar een beetje frotten met isolatiewol ging me prima af.

De avonden brachten we doorgaans door in 's sleurhuts zithoek. Veel wandelen zat er niet echt in. Bijna alle dagen regen, beetje regen en heel veel regen. En wind, beetje wind en heel, heel veel wind. Wat overigens wel zorgde voor fraai uitzicht op een stel kitesurfers. Daarnaast hadden we onze telefoons voor de media, en pistachenoten en borrelnoten voor een potje dammen. 

We hadden natuurlijk ook een krat vol boodschappen meegenomen, maar sommige dingen moet je gewoon ter plekke halen. Dus, in de winkel. 'Hallo'. 'O, hallo'. 'Mag ik een brood afrekenen'. 'Ja, natuurlijk. Jullie zitten in die caravan bij dat huis hé'. En wijst. Een dag later bleek dat onze opdrachtgever iets aan materiaal vergeten was. Dus, bellen met het dichtstbijzijnde bouwbedrijf. 'Hallo, hebben jullie nog wat..... Je kent me zeker niet......'.    'Ja hoor..... en naam en werkplek werden in één adem genoemd. Op dat soort momenten kijken we elkaar aan en denken we hetzelfde. In wat een kleine wereld wonen we toch. 

Een enkel zonnig moment plukten we door even naar de haven te rijden. Even kort bij zee. Even stinkend genieten bij eb. Snel, voor de regen weer zou vallen. Veel tijd was daar niet voor, maar het dagelijks uitzicht vanaf de werkvloer maakte heel veel goed. 

De één na laatste dag werkten we wat langer door, zodat we de volgende dag, na lunch, konden inpakken en vertrekken. 

De zon scheen, weinig wind. Een stralende dag om te toeren. Nog lekker op tijd. Eerst langs een afvalverzamelpunt. Nog steeds op tijd. Toen troffen we een zootje geiten op de weg en daar ging de boot. Ja, toen moesten we anderhalfuur wachten op de volgende. 

Maar hé, that's life over here. Koffie, ff bellen, kozen, zon happen en eenmaal op de eerste ferry  stappen we de auto uit om te mini-cruisen. Vervolgens gaan we door om de caravan weer af te leveren. Dan verder rijden, tweede ferry, hapje eten en naar huis..... Hmmmm, al met al, vijf en een half uur later..... parkeren we de werkauto voor ons huis en zakt hij binnen tevreden op de bank. De chef.