Voorbereidende kerst'kos'

Tropische briesjes in Breimvalley, terwijl hier en daar voorzichtig al wat decemberverlichting wordt neergezet. En ik houd d'r zo van. Die lampjes. Die sfeer. Die voorbereidingen voor kerst. De donkere tijd naar de zonnewende rond 21 december, waarin we lichtjes plaatsen en we ons 'kozen', zoals de Noren zeggen. Ook wij gebruiken dat woord omdat er geen echt Nederlands woord voor is. Knus, zegt oversetter wanneer je koselig invoert, maar dat is het niet helemaal. Imagine:  jezelf in een wollen dekentje, dikke sokjes aan, sneeuw buiten en een hete kop koffie of chocolademelk in je handen, leunend tegen de allerliefste van de wereld met Happy Christmas op je radio. Hmmmm.

Onze verlichting voor buiten heb ik al nagekeken. Er gaat op een of andere manier toch wel eens wat stuk van het liggen. En als ik dan die lichtjes door mijn handen laat gaan, vormt zich al een plan van aanpak. Dat gaat geheel vanzelf. En natuurlijk ligt er dan in no-time een briefje op de keukentafel met de exacte aantallen van wat er vervangen/aangepast moet worden. Zodra ik dan in Sandane kom, en de schappen liggen weer vol..... heb ik mijn buit al binnen. 

En dan de kadootjes. Ook daar geniet ik elk jaar weer van. We gaan weer voor de zelfknutsels is mij meegedeeld, en ik vind het goed. Minder kopen is minder belasten, en als vanzelfsprekend ben ik al begonnen. Op mijn kop in de lapjesmand. Dit is leuk voor die, en dit voor die, en.... Een uur is zo voorbij en ideetjes zijn er dan weer eigenlijk teveel. En de tijd, hoe vroeg ook, weer veel te weinig. Ook naar Nederland gaan dit jaar wat presentjes. Het is door alle omstandigheden inmiddels al twee jaar geleden dat we geweest zijn. Zelfgebreide mutsjes voor de kleinste kindertjes. Wollen sokjes, zelf gekocht, voor de grotere kindjes. Een doos is zo gevuld met allerlei. 

En onszelf verwennen we met een heerlijk rozijnenbrood, waarvan het deeg op dit moment op rijs is. Van de twee eiwitten die ik overhoud maak ik dan wel schuimpjes. Roze! Want een beetje sap kunnen de bietjes wel missen. Die  moeten nog wel ingemaakt worden, maar dat kan later vandaag nog wel. Die rode bietjes, stoppen we tussen leverpastei en gesnipperde uitjes, op een donkerbruin broodje. Dat hebben van de Denen geleerd. En vanavond eten we rogvleugel met een honingspekjestijm-sausje, dat we van een Belg hebben overgenomen. Als toetje verse koffie en later op de avond een glaasje van het een of ander. De variatie in de eigenmaak groeit gestaag. De pruimenwijn blubt dat het een lieve lust is, voor een amandellikeur draaien we onze hand niet meer om,  en die winterse kruidenbitter, die is toch maar ijs en ijskoud gelukt. 

Laat nu de decemberkou maar komen. We zijn er helemaal klaar.