Norgesferie

En vanmiddag doen we even he-le-maal niets. Beentjes op de bank, kussentjes in de rug, kleedje bij de voetjes, boekje op schoot en een tafeltje naast mij. Met daarop wat brokjes chocola en een kop met heerlijke thee van gember, appel en kaneel. Het lijkt wel winter, maar dat is het natuurlijk nog niet. Al is het nu wel triest met al die regen.

Wat is het heel even een gekkenhuis geweest. Een paar weken maar, de fellesferie, 'bouwvak' vrij vertaald. Op het laatste moment bedachten kennelijk veel Noren dat ze dan toch maar in hun eigen land op vakantie zouden. Of ze dachten dat boeken niet nodig zou zijn omdat er toch geen buitenlanders verwacht werden. Hoe het ook zij, het was alsof de gehele bevolking uit het zuidoosten, in drie weken tijd, naar de Lofoten en het Vestland was vertrokken. Op Norgesferie. Naar het westen en het noorden, daar waar het rustig is...... Was, zullen we maar zeggen. 

O, je hoort niet veel ondernemers klagen hoor. Mij ook niet. Het is een afwisseling van drukte en rust die elk jaar voorkomt. Een toeristenstroom die normaal gesproken in mei op gang komt en afloopt ergens in september. Om dan weer plaats te maken voor de grote winterslaap. 

Maar het leek wel alsof het meer dan een verdubbeling was van de normale hoeveelheid campers op de weg in deze tijd. Rijen van, naar ik heb gehoord, bij een enkele ferry, met tot wel 15 uur wachttijd. Plaatselijke bevolking die uit pure nood, bordjes plaatsten met 'niet wildkamperen'. 

De populaire weg de 13, die tussen Odda en de Hardanger-brua, zat dichter dan ooit. 

Mensen met reusachtige villas op een dubbele rij wielen. 

Mensen die de oude camper van opa uit de schuur hadden getrokken en er volkomen onervaren mee op pad gingen. 

'Groene' mensen die klaagden over de hopeloze hoeveelheid afval in de parken en langs de parkeerplaatsen en de grote plukken wc papier, her en der in de natuur. Waaronder ook mensen die altijd wat te zeuren hebben over de van-zich-afslingerende buitenlander, die er toevallig nu dus ff niet was. 

De frustratie van mensen die, eigenlijk naar Spanje wilden, nu dan toch maar hun eigen land gingen ontdekken, omdat ze nu eenmaal weg wilden uit de drukke omgeving van Oslo. 

Mensen die wilden naar de rust, maar de rust niet vonden omdat ze dag in dag uit in de lange rij met campers en caravans stonden om de trekpleisters in de bergen te bezoeken. 

Mensen die dachten dat ze op de bonnefooi konden gaan en bedrogen uitkwamen. Het is niet gelogen dat hier de telefoon tot nog na 22.30 uur ging. Stuk voor stuk met de vraag of we nog plek hadden. Of we eventueel nog iets anders wisten, maar helaas voor hen, de camping verderop verkocht ook al niet anders dan 'nee'. 

Heel eerlijk. Een leuk seizoen was het niet. Het 'ik ben hier maar ik wil dit eigenlijk niet', leek van de gezichten van veel bezoekers af te druipen. 

De doorsnee, was hier liever niet dan wel. 

Had te klagen over de lange rijen en de niet-afstandhoudende medemens bij de attracties van een uurtje verderop. Bij voorbaat al boos wordend op mensen die hem misschien wel zouden besmetten met het virus. Liet mij zijn kamer wijzen en liep met dezelfde gang twee antibac-pompjes voorbij, ondertussen mopperend op al die anderen die wėl naar Spanje waren vertrokken.

Gelukkig liep niet iedereen met een doorzichtige pokerface. Anders had ik overwogen de tent te sluiten. Er zaten heus een aantal leuke gasten tussen die toch nog even wat blijheid binnen brachten, waaronder een aantal buitenlandse jongeren, die in Bergen of Oslo studeerden, wat groepjes Denen en een paar andere 'noorse' inwoners. Het verschil was bijna tastbaar, tussen de mensen die vakantie vierden en de mensen die op vakantie moesten. 

Nu de korte zomerzotheid weer voorbij is, kunnen we de balans opmaken. Wat ons betreft hebben we geen schadepost, we zijn er niet van afhankelijk, maar deze paar weken heeft het hele seizoen niet kunnen goedmaken. Net als bij veel anderen.  

Ik hoop niet dat we dit soort gekkigheid nog meer zullen krijgen.

Ik ben in elk geval blij dat het bij ons geen hoofdinkomen is en dat mijn andere 'hobby' lekker begint aan te slaan. De stoere naaimachine kan komende weken weer heel wat uurtjes draaien. Te beginnen met een nieuwe kalesje. Die ligt geknipt en doorgeslagen, de hele maand juli al op me te wachten. Niet verwachtend dat ik er niet aan toe zou komen. 

Maar voor nu is het dus even ademhalen en wat achterstallige huishoudklusjes inhalen. Want dat kan zich ophopen in korte tijd. We kijken er dan ook maar even doorheen. En zolang niemand het in zijn hoofd haalt om in het stof te schrijven......