Toptur en wielwissel

                                                     

En we leven nog steeds een beetje in een Lock-down. Al lijkt hier het ergste, hopenlijk, voorbij.

Het hytteforbud (vakantiehuisjesverbod) is na Pasen opgeheven. De allerjongsten gaan weer naar school en de kapper en de tandarts leveren weer diensten.

Ook de B&B gaat, in overleg met de kommune, in de loop van deze week weer open. Wèl met inachtneming van verschillende regels, maar ik ben er in elk geval erg blij mee.

Buitenlanders verwachten we niet. Ik denk niet dat Noorwegen de grenzen opent vòòr de zomervakantie, maar er is een grote propaganda aan de gang om in eigen land op vakantie te gaan en zo de eigen economie te steunen. En het lijkt, naar wat ik lees en hoor, dat er velen zijn die daar gehoor aan geven. Kijk alleen al naar de prijzen van campers en boten, die zijn massaal gestegen, dus de vraag ook. De toeristeninfo op Facebook staat met stip op 1 als het gaat om nieuwe leden en likes. Nee, geen gemopper, het lijkt erop dat men er zich gewoon aan houdt. En nu maar hopen op een mooie zomer.

                                               

Ondertussen hebben wij ook veel dagen doorgebracht op eigen terrein. Ons bootje ligt er sprankelend bij. Het is in de afgelopen jaren nog nooit zo schoon geweest. Ja heus, ze is zelfs in de was gezet. En samen met het nieuwe kapje....naja, een plaatje.

Vele groenten zijn voorgezaaid en komen al fraai op in hun eierdoosjes. Het gras is voor de eerste keer gemaaid en de voorraad hout voor komende winters ligt ook al bijna klaar. We zijn vroeg dit jaar.

                                    

We hebben niet alleen maar gewerkt hoor. We zijn er wel af en toe op uit geweest.

Een wandeltocht met  'eigen' tijdens Pasen was volkomen coronalegaal. We startten bij het huis van                                           de oudste zoon. Een tur naar de top. 'Anderhalf uur' zei ie. De grapjas! 

      Laten we het er maar op houden dat ze 'vertraging' bij zich hadden. Over een poosje willen                                          ze ons helemaal niet meer mee hebben op zo'n tochtje. 

Een erg duidelijk pad was er allerminst. De route die aangegeven werd met lintjes, waren we ook om de haverklap kwijt. Veel geklauter en geklim. Takken in je gezicht. Tot je bovenbenen in de sneeuw. Maar het uitzicht, de gezelligheid en natuurlijk de grill-maaltijd op de top, maakte alles goed. Een maagvullende pauze, in de luwte van een tur-hut, met een zonnestraal op je kop en een kleedje om je schouders, want de temperatuur was nog niet heel hoog.

De weg terug omlaag ging een stuk rapper, alleen was het pad nu dus echt zoek. Over stenen, onder bomen, door water. Het pad leek op een gegeven moment meer op een klein riviertje dan een paadje. En gezien onze turleidster maar een ding voor ogen had; naar beneden, zou het me niet verbazen dat het ook een riviertje was.

Enfin. Het was in de avond toen we weer beneden aankwamen, waar de één na de ander zijn natte schoenen en sokken op een hoopje gooide en zich gewillig liet neervallen op een comfi stoel of bank.  Àllemaal! De 50 plussers waren niet de enigen die munt waren gelukkig.

                                               

Een volgend tochtje maakten we het afgelopen weekend. Een autootje voor onze schoondochter moest              gehaald. Uit Vestnes. Of we mee wilden. 

Ja hoor.

    We zouden vroeg op pad zodat we aan het eind van de middag nog een boodschap konden doen.

Rond 8 uur stonden we bij hen op de stoep en met z'n allen reden we richting het noorden.

Een licht gehobbel werd langzaam steeds voelbaarder en bij het inrijden van Stranda moest toch echt gestopt worden bij een benzinestation. Het plan: bandencheck. De boosdoener werd al snel gevonden. Een flinke spijker in het rechterachterwiel. We zouden de band weer volpompen en hem regelmatig bijvullen die dag, ware het niet dat toen er bijna voldoende bar in de band zat, de band vlak naast de spijker plopte en alle lucht net zo hard weer liet lopen. Dat werd wielwissel. De reserveband, een simpel thuiskomertje, werd tevoorschijn gehaald. De dubbele bodem van de kofferbak omhooggetrokken en krikje en de ....helaas, geen moersleutel. De shop verkocht er geen, maar een vriendelijke man had er wel één te leen. De banden werden gewisseld en het krikje kon weg, die is dus maar voor eenmalig gebruik. In de auto en gaan. Nope. Hobbel hobbel en nog meer. 200 meter verderop besloten we dat dit zo ècht niet kon. Bij een bedrijfje werd beter materiaal geleend en het thuiskomertje zou gewisseld worden met één van de voorbanden. Waarschijnlijk, dachten we, kon hij niet achterop vanwege de aandrijving. Dusss, even later , na de wissel.....hobbel, knal, hobbel. Intussen waren we er achter dat in Stranda een autobandenservice zat. En nog langzamer dan  stapvoets zouden we daar de auto voor de deur parkeren, in de hoop dat de zaak open was.

         Wat een geluk. Toevallig deze zaterdag wel vanwege de wissel van winter naar zomerbanden.

De lekke band bleek nog lekker(der) dan lek, want na een check bleek de lucht op meerdere plekken naar buiten te komen. Helaas had het bedrijf geen nieuwe band meer liggen in de maat die we nodig hadden maar in de container misschien nog wel wat tweedehandsjes. Het werd een gestapel en een gezoek, maar dat leverde niet veel op. En terwijl we zo de tijd zagen wegtikken was daar een man met een amerikaanse pickup, die van zijn winterbanden af wilde. Winterbanden zonder piggs, die konden dus prima even door voor zomerband. De maat was goed. En zo gebeurde het dat wij na 3 uur Stranda uitreden, dankzij een superservice, op 4 'nieuwe zomerbanden'.

Anderhalf uur later werd het autootje voor de schoondochter afgetikt en op de terugweg, na een coronastyle pizza in de auto, de geleende moersleutel weer achter gelaten bij het benzinestation.