Quarantine

'My way of life is now called quarantine.' Ik zag een afbeelding van een boerinnetje voorbij komen met deze tekst als onderschrift en ik kon het niet helpen te glimlachen.

Is alles dan gewoon bij het oude gebleven in huize Elvebakk?? Nou, nee hoor, zoals nergens.

In de B&B hebben we geen gasten, veel annuleringen, dus een slechte start van het seizoen. Het is gelukkig niet ons hoofdinkomen, maar wel dat extra-dubbeldikke-roomijsje-onder-een-boom-in-de-zon.

Naar verwachting zal het zomerseizoen het niet goed gaan maken, dus heb ik mijn oude baantje maar weer opgezocht. Alleen gaan we nu voor het zwaardere werk ; de bootkapjes. Wat een geluk dat we die naaimachine hebben opgehaald. Nu alleen nog hopen dat het een beetje gaat lopen.

Dan hebben we een studente in huis, die slaapkamer ( lees bed ) heeft gerestyled tot werkplek, videochatplek, studeerplek, koffietafel, nagelstudio, muzikale oefenruimte, trainingsstudio en gamingroom. Hoe creatief kan een kind zijn. O, en dan is het ook wel fijn als mams zorgt voor een lekkere lunch, of tussendoortje. Met andere woorden, ook een zelfstandig, opgewaardeerde puber, vraagt tijd als je ze de hele dag thuis hebt. Dat ze daar niet zelf om heeft gevraagd, en dat het, ook voor haar, niet de meest gewilde situatie is, mag duidelijk zijn. De eerste week was best even wennen, maar het vindt zijn draai. En het went zo snel, te snel misschien. Opstaan om tien voor half negen is nu al 'te vroeg', terwijl de weg van bed naar school nog nooit zo kort is geweest. Maar hé, ik vind het best gezellig.

                                                     

                                 

Het werk in de bouw gaat ook gewoon door. Ik hoor nog geen rare verhalen daarover. Het servicewerk, bij mensen in huis ligt wel stil, maar nieuwbouw/renovatie niet. Wel moeten ze afstand houden, maar met een ploegje van vijf man en een paardekop, wat min of meer dag en nacht bij elkaar is, is weinig of geen besmettingsgevaar. Tenzij er vreemde uitspattingen zouden gaan  plaatsvinden in de weekenden, maar vooralsnog blijft iedereen trouw bij eigen huis. De maandelijkse karaoke in de plaatselijke pub is toch afgelast.

De wekelijkse boodschappen moeten wel gewoon gedaan worden. Dus met een lijstje, langs het desinfectiepompje en het doosje met wegwerphandschoenen, wandelen we met een karretje door de bijna lege winkel. Niet leeg van produkten, maar leeg van mensen. Loerend naar die enkele andere inkoper. Dat ie wel bij je vandaan blijft, wetende dat hij of zij ook loert. Je afvragend waar de derde ook alweer is, zodat je niet verrast wordt wanneer je het volgende pad indraait. En blijven opletten, ook wanneer je in beslag genomen wordt door je lijstje. Maar wanneer er dan plotseling toch een vierde de winkel binnenkomt, en geen handen desinfecteert ( misschien heeft ie dat net al gedaan) en geen handschoenen pakt ( misschien is ie allergisch ) en dan ook nog eens geen afstand houdt ( die is gewoon dom ) , dan moet je eens opletten hoe mensen reageren. Vooral Noren, want de meesten zeggen niks, maar hun gezichten spreken boekdelen. De aandacht gaat van het lijstje naar de dommerik, snel om zich heenkijkend waar uitwijkingsmogelijkheden zijn. En als ie dan voorbij is, dan kijken ze hem blikdodend na, om vervolgens naar de tweede en andere bezoeker te kijken of ie hetzelfde reageert. Ik, in zo'n geval, observeer en vind het prachtig.

      

Maar het is niet allemaal even leuk, en soms moet je best even slikken. Ons reisje naar de kinderen in Nederland is uitgesteld. Een bruiloft zou gevierd in mei. Heel triest, maar dat wordt nu september. Onze kersverse kleinzoon, die afgelopen maandag geboren is. Ook hem bezoeken zal even moeten wachten. We zien hem nu, samen met zijn ouders, via videobellen. Een uitvinding waar wij al blij mee zijn vanaf het moment dat we naar hier verhuisden. Ik las dat de digitalisering de afgelopen twee weken een sprong heeft gemaakt, naar waar we anders, naar verwachting, misschien wel tien jaar over hadden gedaan. Wat dat betreft, hoera voor die technologie. We hoeven dus niet helemaal back to basic.

Niet helemaal nee, al moeten we met z'n allen wel inleveren op veel luxe-dingen. Maar misschien is het helemaal niet zo erg als we niet drie keer per jaar op vakantie moeten naar verweg. Misschien is het helemaal niet erg als we niet aan het eind van de maand ons salaris op kunnen shoppen. En misschien is het helemaal zo erg niet als we eens geen dingen kunnen doen die geld kosten. En ik ben geen millieupropagandeur ofzo, maar ik vind het schitterend wanneer ik lees dat de zwanen weer door Venetië gaan. Dat mensen hun uitjes zoeken in de natuur. Werken in hun eigen tuin, met de blote handen in de zwarte grond. Een beetje ontstressen. Dat mensen weer hun oude muziekintrumenten uit kast halen en voor anderen spelen via datzelfde videobellen. Dat maakt me blij.

Romantiseer ik de boel? Misschien wel, maar dan is dat my way of life.