Moeder natuur schokt

Ze eist mateloos respect en vraagt nooit of het uitkomt wanneer ze van richting verandert.

Natuurlijk hadden we al een enkele nacht met lichte vorst gehad, en natuurlijk lezen ook wij de vooruitzichten. Het kwam dus niet als een volslagen verrassing. Maar ineens zó koud. Binnen een paar dagen naar dikke minus ! En ook overdag niet boven nul ! En dat blijft zo zeker de hele week !! 

Da's even wennen. Ook voor ons. 

Vanmorgen stond de thermometer op min 8, en het lijkt daar niet bij te blijven. Er moest ineens heel veel gedaan en als het kan allemaal tegelijk. De witlof uit de grond. Een beetje vrieskou kan ie wel hebben, maar als het vanaf nu blijft vriezen, dan krijg ik ze echt de grond niet meer uit. Die liggen dus in de kelder op plankjes een paar dagen in te drogen. De kolen acclimatiseren er vlak naast. Behalve de laatste stronken boerenkool. Zolang die er nog lekker uit zien, blijven ze maar mooi staan waar ze staan. Verder is de groentetuin leeg. Op de knoflookjes na dan. Die steken hun kopjes al door de ronde gaten, die ik in het karton heb gemaakt wat de grond afdekt. Het is de bedoeling dat ze straks stoppen met groeien en in het voorjaar daar dan weer mee verder gaan. Ik hoop dat het niet te koud is voor ze.

                                                       

                                                     

Afgelopen weekend moest ook het bootje uit het water. De laatste weken lag hij in de buitenhaven van      Sandane. Tegen de tijd dat het gaat vriezen, gaan delen van de drijvende aanlegsteigers het water uit. Sommigen ook helemaal. Afgelopen zaterdag was dat ook het geval met de brug waar ons bootje aan    vast lag. Hoog tijd ook voor het bootje zelf, omdat er bij Sandane ook al ijs op het fjord lag en een                                       polyester bootje is daar niet echt voor gemaakt. 

Het weer leek goed, wel koud, maar nauwelijks tot geen wind. Een spiegeltje, het fjord. En mèt          zon. Al is het niet veel meer en heeft ze bijna geen kracht meer, toch is dat nog even heel fijn. 

We besloten om het er nog een paar uurtjes van te nemen. De fuiken moesten sowieso nog worden binnengehaald. Verderop in het fjord lag geen ijs. We konden daar met een gerust hart varen. Een tochtje naar Anda, en daar nog een stukje om de bocht. Tot aan Ryssfjæra, een leuk kaaitje wat een jaar of tien geleden volledig is opgeknapt. Vroeger deed het onder andere dienst als poststation. Van daar tokkelden we langzaam terug, in de zon, met voldoende voor de inwendige mens. Genieten. Niet meer en niet minder.

                                               

 

Tegen de tijd dat we weer in Sandane waren was het hoog water. De beste tijd om een boot uit het water te halen. Moesten we alleen nog weer even door het laagje ijs. We voeren langzaam. De boeg drukte het ijs kapot. Geschat op maar een paar millimeter dik, maar het klonk niet aangenaam. 

Na een poosje voeren we de binnenhaven in, naar de helling waar de aanhanger het water in kon. 

Bootje er bovenop en lieren maar. Jaja, ware het niet dat het bootje, door alle stinkende visserstroep, flink aan gewicht was toegenomen en af en toe een beetje scheef wilde gaan liggen. Maar na wat geduw en getrek en natte voeten, lag ie prinselijk op het karretje, en staat ie nu weer te prijken in de voortuin. Schoonmaken is er alleen nog even niet bij. Daarvoor zal de vorst nog even weer een poosje moeten verdwijnen.

                                                         

Een ander 'moeder-natuur-ding' voelden we vorige week. 

Nu kan ik in deze alleen voor mezelf spreken, maar ik vond het niet de leukste ervaring. 

Ik zat in de kamer. Haakwerkje, kopje thee. Opeens een knal. Alsof een flinke kraai tegen de balustrade van het balkon vloog. Dat bedacht ik mij dus ook en keek uit het raam. Vervolgens een schurend/rommelend geluid. Nu is er naast Breimshallen, onze buren, een grote parkeerplaats, waar vrachtwagens nogal eens containers plaatsen. Alsof er eentje een container over de grond liet slepen. Maar ook daar was niets te zien. Ondertussen begon het ook te schudden. Een tank op rupsbanden kon wel door de tuin rijden. Het verontrustte best, en het enige wat ik kon doen was uit het raam kijken, maar ook in de voortuin geen tank. Terug in de keuken rammelden de glazen die op het aanrecht naast elkaar stonden. Toen werd het stil. Alles duurde misschien maar 10 tot 15 seconden. 

Een aardbeving. Dat moest het zijn geweest. Ik zette de radio aan op lokaal nieuws en het duurde maar even of de berichten over de aardschok kwamen uit de luidspreker. In heel Gloppen was ie vernomen. 

                                               

s'Avonds lazen we de berichten er nog eens op na. Inmiddels was bekend waar het episch centrum was.....precies, 3,1 kilometer in de achtertuin. We bekeken de berg achter ons huis nog een keer. Daar dus ergens. Een rare gewaarwording. 

Ontzag. 

Ze doet het weer !!