Blij dat ik glij

Sneeuw, ijs en gladde wegen zorgen soms voor heel hilarische situaties, en ook deze winter was het weer raak natuurlijk. Gelukkig kwamen we er persoonlijk allemaal zonder kleerscheuren vanaf.

Natuurlijk proberen ze de wegen hier schoon te houden, maar we zijn er ook allemaal zelf verantwoordelijk voor dat we veilig van A naar B kunnen. En waar dat niet het geval is, kun je beter thuis blijven. Je hebt de keuze uit winterbanden met of zonder piggs, dat zijn kleine metalen dopjes in het rubber van de band. Je maakt een keuze uit vier x vier of niet, voor of achterwielaangedreven. Niet één keuze is per definitie de juiste, het ligt er heel erg aan wat je met je auto wilt en waar je rijdt. Maar bovenal moet je je gezond verstand gebruiken en uiteraard als eerste je snelheid aanpassen. Ikzelf denk dan vooral vaak; niet te hard, als we dan gaan glijden, loop ik hooguit een bloedneus op. 

Maar met alle goeie raad en adviezen voorkom je niet dat het toch nog weleens mis gaat. 

Het is alweer een poosje geleden dat we richting Stardalen reden. Stardalen ligt niet aan een hoofdweg, dus daar wordt het al oppassen want die wegen zijn minder tot niet geschoven, laat staan bestrooid. Maar goed, daar waren we op voorbereid, wat in dit geval wil zeggen dat we het aangenomen hadden. Kettingen lagen in elk geval in de auto. O, en een schep ook en verder hebben we telefoon. Daarnaast liggen er in de winter altijd dekens in de auto, dus doodvriezen zullen we ook zo 1-2-3 niet. 

Was daar alleen onz' autootje. Dat was niet de sterkste meer. De bandjes van het type 'kan nog net'  en ons Volvootje had ook geen 4x4. Tja, en updaten doe je zo'n bejaard beestje niet meer als er een vervanger staat te wachten in de garage, die alleen nog maar een apk'tje nodig heeft.

O, en dat het Volvootje nog een aanhanger mee moest slepen namen we op de koop toe. Ik had namelijk een partij oude ramen op de kop getikt, of liever, ik kon ze gratis ophalen. 'Kunnen we mooi een kas van bouwen', had ik bedacht. 

Goed. Wij op weg. Het had die nacht lekker gesneeuwd maar tot de afslag naar Stardalen was de weg goed genoeg geschoven. Toen linksaf. Die weg was niet recent geschoven. Er lag daar zo'n anderhalve decimeter sneeuw, maar er waren er ons al voorgegaan.

Een flink aantal kilometers door en het ging eigenlijk van een leien dakje. Toen gaf de route-instructie aan dat we er waren. Een pad dat leidde naar een boerderij. Een pad dat nog minder geschoven was en nog minder bereden. Maar dankzij stuurmanskunsten van mijn chauffeur, redden we ook dat. 

Blij dat we het gehaald hadden zonder glijden, belde ik aan bij het huis en een vrouw deed open. Ze lachte, blij dat ze van de ouwe troep af was denk ik. Alleen, de raampjes stonden niet hier. Of we de auto vast wilden draaien, dan zou zij in haar auto voorop rijden. We hoefden dus alleen maar in haar sporen te rijden. 

Jaja, nou dat ging tot de oprit naar het oude huis, een paarhonderd meter verderop, waar de raampjes lagen opgeslagen. 

Bij het aankomen rijden hadden we al gezien dat het oude huis, bovenop een heel aardig bultje stond. En dat de oprit naar dat huis, precies om de bocht begon. Een aanloopje met flink extra gas zat er dus niet in. Een dotje, dat moest het hem doen. En .....het was genoeg en mede door de verse, bijna onbereden sneeuw, waardoor we toch meer grip hadden, kwamen we boven. Mét aanhanger. Al hing het er maar net om. Blij dat we boven waren, bemerkte de vrouw dat ze geen gereedschap had om het luik open te maken. Ze zou dat even gaan halen. Daarnaast merkte ze, tussen neus en lippen door, ook even op dat het misschien wel handiger zou zijn als de aanhanger achteruit voor, en ze wees naar een stuk plastic, de deur zou staan. Dit natuurlijk in verband met het inladen van de raampjes. Logisch. Alleen rees, ik denk bij ons beiden, in gedachten, meteen de vraag of we het zouden wagen om nog een keer met de aanhanger dat pad op te gaan. Want draaien, wat mevrouw voorstelde, was boven bij het huis echt onmogelijk. 

De vrouw reed weg om haar gereedschap te halen en wij trokken onze allerstoutste schoenen aan en zouden het er nog een keer op wagen. 

Allereerst de auto met aanhanger naar omlaag, weer naar de weg. Appeltje-eitje. Toen een plek zoeken om te draaien. Een iets zuurder appeltje, maar dat lukte ook. Toen de grootste uitdaging. Zoveel gas als mogelijk richting de bocht. Zo ruim mogelijk naar rechts het pad op naar het huis. Niet teveel in de sporen, maar in de verse sneeuw blijven. Bijna boven. De auto begon te slippen en na heel even was alle grip weg. 

Er zat niets anders op dan ons langzaam achteruit terug te laten zakken en een nieuwe poging te wagen. Dat werden er twee en toen was er van verse sneeuw op het pad niet veel meer over. Nog één keer zouden we het proberen, de vrouw was toch ook nog niet terug, dus wiens tijd verdeden we. 

Voor de laatste keer lieten we ons terugzakken. 

Nog één keer terug de weg op. Weer zoveel mogelijk gas. Weer ruim door de bocht. Weer gingen we een stuk omhoog en wéér slipten de wielen en weer gleden we terug naar beneden. Net als de keren ervoor, alleen gleden we deze keer iets sneller, doordat de platgereden sneeuw steeds gladder was geworden. Er was geen sturen tegen. De aanhanger gleed richting de zijkant van de weg en bleef daar staan. Vast. Die kon niet meer verder achteruit. En het mag duidelijk zijn dat vooruit, omhoog het pad op dus, ook met geen mogelijkheid ging. 

We probeerden nog wat, maar het haalde allemaal niets meer uit. We stapten uit om de situatie nog maar eens te bekijken. 

Komisch was het wel, maar met lachen kwamen we er niet. We zouden proberen de aanhanger weer recht achter de auto te duwen. De weg was toch glad, dus met een beetje kracht moest dat lukken. Het werkte, alleen duwde het een beetje lastig, omdat de berm, waar de aanhanger uit moest, vooral bestond uit lage dennestruiken met pakken sneeuw, waardoor je dus tot verder dan je middel in de sneeuw stond om een beetje steun te vinden aan wat 'grond onder je voeten' heet. 

Het was nu alleen zaak om te voorkomen dat de hele combinatie scheef omlaag zou schaatsen. 

Dus met meer snelheid dan we omhoog gingen, moest alles nu netjes achterelkaar op de weg uitkomen.  Een beetje zweten was het wel, maar het lukte en terwijl we besloten dat dit de laatste poging was, kwam de vrouw weer terug. Haar man kwam eveneens helpen en kwam aangereden van de andere kant. Hij bestuurde een zware 4x4 en bood aan de aanhanger naar boven te rijden. Een superplan. Anders waren we echt zonder raampjes weer naar huis gegaan. 

Maar wel met weer een sneeuw-ijs-glij ervaring rijker.