Noorderlicht

Ok, we zijn geen èchte chasers, maar een beetje voelen we ons wel zo. Zo fanatiek als we kunnen zijn wanneer we horen dat er noorderlicht te spotten valt. Zo kinderlijk blij als we kunnen zijn wanneer we het dan ook zien.

Het was al een flinke tijd geleden dat we voor het laatst het groene lichtspel boven de horizon hadden gezien. En als ik er goed over nadenk, is het in de tijd dat we hier wonen, nog maar een paar keer echt heel schitterend geweest. 

De eerste keer hadden we nog maar net goed en wel de verhuiswagen uitgepakt. We werden toen gebeld dat we eens buiten moesten gaan kijken. Zo mooi. Zo gaaf. Meteen stormde ik weer naar binnen. Rende de slaapkamer in van de jongste telg en .... ja ik weet, het kind moet zich rotgeschrokken zijn, maar dit mocht ze niet missen.

Een geweldig mooi schouwspel van groene vegen door de lucht. En nog, toen de kracht niet meer zo sterk was en het meeste allang voorbij was, stonden we buiten. 

Wilden niet naar binnen om maar geen seconde van het fenomeen te hoeven missen. Iets waarvan we al veel gehoord hadden en natuurlijk de vele foto's  hadden gezien. Iets waar we toen ineens en geheel onverwachts op getrakteerd werden. Daarvan wilden we genieten tot op de laatste seconde. 

Toen nog niet wetende dat een aantal maanden later een nog schitterender schouwspel zich af zou spelen. Anders waren we vast en zeker naar binnen gegaan vòòr we stijf van de kou waren geworden.

En dat wat we zagen, die paar maanden later was zo geweldig mooi. Zo intens prachtig en zo sterk. Zo adembenemend. De hele lucht, werkelijk van oost naar west en van noord naar zuid, zat vol met groene vegen, ze leken te draaien als kolken, vervaagden en kwamen terug. Een schouwspel dat de hele hemel in bezit nam. We stonden , natuurlijk nu met jassen, handschoenen en mutsen aan, buiten naar omhoog te staren en te wijzen. 'Kijk daar, en daar.' en ' Zag je dat?'

En het duurde en het duurde, ik denk de hele nacht. We zijn dan ook naar bed gegaan en lieten de gordijnen open. Al turend naar de lucht zijn we in slaap gevallen. Hoe romantisch eigenlijk hè.

Zo veel en zo groen, zoals het toen was, hebben we het nog niet weer meegemaakt.

Het is hier dus heus niet aan de orde van de dag dat het noorderlicht te zien is, zoals sommigen wel denken. Daarvoor, en dan nog moet het onbewolkt zijn en de kracht groot genoeg zijn, moet je echt nog noordelijker gaan. Maar zo af en toe is de index, zo heet dat, dat klinkt ook zo lekker proff, hoog genoeg en zijn de wolken heel ver weg. Dan zijn de kansen het grootst.

Hoe we dat dan weten? Nou, daar hebben we een noorderlichtaapje voor. Zo'n ding op je mobiel. Dat je een seintje geeft wanneer de index hoog genoeg is. Daarna kijk je naar buiten, en dan op een ander appje om te zien hoe het weer verder is en wat de verwachtingen zijn. Lijkt het bewolkt te blijven, dan vergeet het maar en zie je geen fluit. Wat helaas het laatste jaar nogal eens het geval was.

Maar is het helder en lijkt dat ook nog even zo te blijven, dan pak je jas, muts, sjaal, wanten, fototoestel en thermos en hop, naar buiten. Binnen blijven kan ook, met de lichten uit, maar ja, dat doen we dan eigenlijk toch weer niet.

Onlangs, weer telefoon. 'Het noorderlicht.' Ok, dat was weer voldoende om alle zinnen te prikkelen. Vanuit het raam aan de voorkant zag ik een lichte gloed boven de berg uitkomen. Daar waar het noorden is. Een beetje tricky is dat wel, want ook als de skipistes daar open zijn komt er licht over de berg. Maar aangezien er nu nog geen sneeuw ligt....

Mijn collega-chaser onder de douche vandaan ge.., nee, niet getrokken, gewoon geroepen. Geen tien minuten later zaten we in de auto en reden we in de richting vanwaar het telefoontje kwam. 

Een lichte gloed in lucht was echter alles wat we zagen. We reden door, tot over de berg. Daar bij een uitzichtpunt stopten we. We waren niet de enige. Een man stond daar ook. En aangezien hij een camera bij zich had met een statief, hoefden we niets te vragen. 

We tuurden in de lucht, zagen af en toe een lichtere veeg. Heel af en toe een beetje groenig, maar dat was het dan. De man met het statief vertrok. 

Wij bleven nog even om daarna ook in de auto te stappen en weg te gaan. Terug naar huis namen we een smalle weg die hoger langs de berg gaat. En toen was het daar ineens. 'Daar!', riep ik. Vrijwel meteen stond de auto stil. Lichten uit, midden op de weg. 

Maar hopen dat er geen verkeer aankomt. 

Naast de auto stonden we te kijken naar een grote groene gloed. 

Een boom die midden in ons gezichtsveld stond leek pikzwart in het groen. Een mooi plaatje. Met de camera op het dak van de auto lukte het aardig om dat vast te leggen, al is de foto wel wat bewogen, maar we zijn dan ook maar amateurs.  Na een tiental minuten verdween het weer net zo snel als dat het kwam. En wij ook. We besloten om toch nog een stukje richting Sandane te rijden en te kijken of het zich nog een keer zou laten zien. En jawel, net buiten Breim, op een zijweg, zagen we het weer. Nu netjes geparkeerd op een oprit hebben we ons nog even staan te vergapen aan de neon tornado's.

Het duurde niet heel lang en we besloten nu echt naar huis te gaan. Warm bij de kachel, nagenieten van wat we gezien hadden. Ons verkneuteren aan de paar, van de honderd, redelijk gelukte foto's. Geduldig wachtend tot we weer op 'jacht' kunnen.