Mijn lief en ik houden ervan om op vrije dagen heerlijk ontspannen, en toch een beetje actief, bezig te zijn. Zo touren we graag over de meest leuke wegen, struinen de bossen af naar bessen en dobberen met ons bootje op het water.

Ons bootje dat nu in het Sandanefjord ligt. Een bootje met een klein kajuitje en een katoenen kapje. Ja heus, we kunnen droog zitten als het regent, maar ons bootje is absoluut geen luxepaardje. Haar knusse zithoek fungeert als opslag voor grote en kleinere bakken met netten. Het vakje voor de uitschuifbare tafel ligt vol met reddingsvesten. Praktische opbergvakken voor allerlei, is dus ook een allerlei in de ruimste zin van het woord (versta hieronder ankers en touwen enzo) . Onder de bestuurders- en passagiersstoel, die wel met fatsoen te gebruiken zijn hoor, staan bakken met messen en daarnaast slingert er zo hier en daar wat visgerei. Vis wordt dus ook ter plekke, en hoe zeg ik dat nu netjes, van zijn innerlijke vloeistoffen ontdaan. Geen goed idee dus om in je wit linnen pakje bij ons aan boord te gaan.
Maar ondanks dat, en ondanks haar hoge leeftijd, beleven we veel plezier aan ons schuitje. Al moeten we eerlijkheidshalve wel zeggen dat het motorretje eigenlijk wel aan vervanging toe is. Elke keer dat we uitvaren, verzekeren we ons ervan dat de peddels aan boord zijn......want je weet maar nooit.

En al varend, vissend en dobberend op het water, zien we ook nog weleens wat.
Enige tijd geleden zat er op een steen een flinke zeehond. Deze wordt hier vaker gezien, maar dat hadden we alleen maar gehoord. Nu we hem zelf zagen, de eerste keer, was adembenemend. Langzaam bewoog het dier zijn kop. Keek over het water van links naar rechts en weer terug met een haast koninklijke traagheid. Bijna vergaten we foto's te maken. Weliswaar van flinke afstand, maar toch gelukt. En natuurlijk zitten de mooiste beelden in je hoofd, maar zo'n shot levert toch wel een fraai plaatje op.
En dan blijft het ook een ontzettend mooi gezicht om de bruinvissen te zien. Deze vissen zijn zoogdieren en moeten om adem te halen boven water komen. Net als een dolfijn en een walvis, hoor je ze blazen als ze boven het wateroppervlak zijn. Vaak zijn ze met zijn tweeën of drieen. Soms ook alleen. Wanneer we rustig zitten te vissen, of koffiedrinken en een broodje eten, klinkt soms ineens hun geblaas. Zo mooi. En dan kijken we snel of we ze nog een keertje boven zien komen.
Die bruinvissen horen we alleen als het stil is, wat vaker wel het geval is dan niet gelukkig. Maar soms maken de meeuwen het horen erg lastig. Hoewel niet alleen de meeuwen een hels kabaal kunnen maken.
Een andere rare vogel kon dat ook. We hadden hem al zien zitten aan de oever van het fjord. Klein beetje groter als een meeuw en we vroegen ons al af wat voor vogel het was. Even later vloog een meeuw over ons heen en landde op het water. Al snel gevolgd door het vreemde ding. Hij zat niet ver van ons af en schreeuwde dat het een lieve lust was, voor hem dan. Hij zag er pluizig en haveloos uit. Niet echt glad gestreken dus. Eigenlijk meer een Catweezle van een vogel. In eerste instantie dachten we toen aan een hoogbejaarde meeuw, ware het niet dat hij schreeuwde als een jong. En toen hij bij de meeuw probeerde eten te krijgen en zo om de meeuw heen bleef piepen, besloten we dat het een jong zou zijn. We observeerde het lawaaierige schouwspel tot de meeuw het zat werd en ervandoor vloog. Inderdaad, gevolgd door het jong. En waar wiki-weet-het dan zo handig is, dachten we te weten dat het moest gaan om het jong van een zeearend. Verstoten misschien, want mama arend was in de verste verte niet te zien. En was ze in de buurt geweest, dan had ze het geschreeuw van mijlenver moeten horen. Het jong zou zichzelf moeten redden, dachten wij. Of toch naar de adoptiemamameeuw. Hoe het ook zou aflopen met Cat, we weten het niet. De natuur regelt haar eigen ding. En hoe graag kijken we en zijn we daar. Vanuit de auto, lopend, of in ons bootje.