Heerlijke gasten

Het seizoen zit er voor de meeste toeristen weer bijna op. De overvloed aan campers en caravans op de weg is aardig aan het afnemen. Ook bij ons is dat te merken en zo tegen eind augustus zal het echt om gaan slaan. Van af en toe een dagje niks naar af en toe een gastje. En dat blijft zo leuk, die gasten.

We hebben een grote variatie aan mensen mogen ontvangen. Van Noren tot Australiërs en van Nederlanders tot Amerikanen. Dit jaar zagen we een kleine opkomst in het aantal Irsaëlische toeristen. Kortom, from all over the world. 

Mensen uit de grote steden, mensen uit andere culturen, mensen uit het voormalig oostblok. Automobilisten, maar ook een flink aantal motorrijders en zelfs een fietser. Stuk voor stuk verschillend met stuk voor stuk hun eigen gewoontes maar met allemaal evenveel vakantiezin.

De meesten voor één nacht. Sommigen wat langer, die onze B&B gebruiken als uitvalsbasis voor gletsjertochten, waar je dan 's middags de meest enthousiaste verhalen over hoort.

Soms is daar een 'ongelukje', waar we ze dan van harte mee proberen te helpen. Ik ga natuurlijk geen naam of afkomst vermelden, maar er was eens een motorrijder die zijn nummerplaat was verloren, een deel van de route terug was gereden om te zoeken en vervolgens zonder resultaat bij ons was aangekomen. 

Na een kop koffie en wat gebabbel ontstond er een idee. Die avond werd er geknutseld in de schuur, een oude jerrycan aan stukken gesneden, wat schuurpapier, plakband, stiften en tieribs en de nieuwe plaat was klaar. Zo leuk! 

Maar ook iemand die zijn portefeuille had laten liggen bij een onbemand tankstation, ongeveer een uurtje terug. Ze waren al laat en dat werd nog later door al het gezoek, en ook zonder resultaat. Bijna hier werd hij gebeld door iemand die de portefeuille uit veiligheidsoverwegingen had meegenomen. 

Blij natuurlijk en de volgende dag, nog voor het ontbijt, haalde hij zijn portefeuille weer op. Zelf hadden we hier natuurlijk geen part of deel aan, maar je leeft wel met zo iemand mee. 

Zo hadden we ook een keer een oude dame die een heel eind gereisd had om haar achterneven en -nichten te zoeken en te ontmoeten. Ze vertelde dat haar voorouders naar Canada waren geëmigreerd en dat zij nu haar roots wilde zien. Haar tocht bracht haar naar Sandane en vandaar liep het dood. 

Bijna opgegeven kwam ze toch nog iemand tegen. Zo blij en gelukkig als ze was toen ze bij ons aanbelde. Het werd een lang kopje thee met een paar dikke knuffels. En het Canadese speldje wat ze voor ons achterliet, prijkt voor altijd aan het bord in de gang. 

Net als het kleine Koalabeertje, een kadootje van Autraliërs, dat de plek van een door mij weggegeven ansichtkaart kan opvullen. Die ansichtkaart, van het Noorderlicht boven Breimsvatnet, had zo een aantrekkingskracht op een jonge gast, dat ik hem niet zonder die kaart kon laten vertrekken.

En dan is er natuurlijk nog het lange weekend van het Countryfestival met vier dagen lang alleen maar cowboys over de vloer. Als 'gewone' mensen komen ze binnen, verdwijnen in hun kamer om er een poosje later gedost als heuse cowboys weer uit te komen. De één nog fraaier dan de ander. En compleet in shirts met franjes en op cowboyboots, vertrekken ze naar het festivalterrein aan de andere kant van de rivier. We zien ze gaan en komen, voor een dutje of een douche, een boodschap of een praatje. Gezelligheid troef.

Veel gasten vervagen in je gedachten, sommigen blijven hangen. Vooral diegenen die een indruk achter hebben gelaten, zoals de Canadese oude vrouw. Maar ook zij die binnenkomen en je ergens aan doen denken. Een voorbeeld was een grote Griek. Met hoofdband en felgekleurde pofbroek. Ik dacht meteen aan een film die ik ooit eens gezien had, en al weet ik niet meer waar die over ging en hoe de persoon in die film heette, ik doopte 'onze' Griek Zorba. Hij was enorm gezellig en vond alles leuk en gaaf. Voor hij vertrok moest en zou ie met me op de foto, maar natuurlijk niet voordat hij een mooie alternatieve route van ons had meegekregen. Want ook die geven we graag en gratis weg.

Een stel mottorrijders dat ik ook niet snel vergeet had ik de Ludolfs genoemd. Heus waar, ze leken er zo op. Eén wat dikkere met een baard en één wat dunner zonder baard. Beetje sjofeltjes gekleed en de nonchalance zelf. Spraken over dat de wereld eens wat liever zou moeten zijn. En ken je de films van Bud Spencer en Terrence Hill? Vast en zeker dan ook die waar ze motoragent in spelen? Nou precies. Alsof ie zo uit de set gereden kwam op zijn oldtimerzijspan. Hij leek er niet sprekend op, maar gaf me, gedurende een gesprek, wel steeds meer een zwaar vermoeden. Heerlijke gasten.

En nu, zo aan het eind van het seizoen, ben ik blij met al die gasten. Ik heb van ze genoten en hoop dat zij ook genoten hebben van hun korte verblijf bij ons.

Het was een lekker vol seizoen, tevens een vermoeiend seizoen en ik ben stiekem ook wel weer een beetje blij met de tijd die komen gaat, waarin ik weer andere dingen kan gaan doen.

Maar volgend jaar, doe ik graag hetzelfde weer.