Bomwegen

Bomwegen. Zo vertalen wij ze naar het Nederlands. Een correcte vertaling is het natuurlijk niet, 'Tolwegen' zou beter zijn maar zolang wij weten waar we het over hebben is het oké.

Bomwegen dus, we zijn er dol op. Niet de grote, doorgaande wegen met hun tolcamera's, die zijn er nu eenmaal. Ik bedoel die kleine tolweggetjes. Die, meestal boerenland paden, onverhard en één-auto-breed. Weggetjes die niet in beheer zijn van de staat. Weggetjes die over privé eigendommen lopen, of stoppen. Want vaker wel dan niet, houdt het pad plotseling op om over te gaan in een schitterend stuk ongerepte natuur. Soms ook sta je ineens op een Støyle. Een zomerverblijf van oudsher. Met soms nog van die lieve, kleine hutjes voorzien van een eenvoudige inrichting. Een tafel, een houtkachel met daarop dampende  koffie, wat potten en pannen en een bed dat tevens dienst doet als bank. Water vind je buiten in een of andere beek. Kraakhelder water en zo heerlijk. En ja, ook het toilet is buiten. Soms een echt buitenhuisje, maar vaker niet meer dan een gat in de grond, verscholen tussen bomen. Hier sta je ineens oog in oog met een schaap of een koe. Hier sta je dus ook ineens in iets van wat die koe heeft laten vallen. Kijken waar je loopt dus. Maar prachtig is het. Dit zijn dan ook van die uitgelezen plekjes om even te stoppen voor een boterham met een kop koffie.

Nu was het dus zo dat vlak voordat ons volgende Nederlands bezoek zou arriveren, wij een tourtochtje maakten langs, de toen nog, bevroren meren en besneeuwde bergen, en wij een leuk ' nieuw' bomweggetje ontdekten. Natuurlijk moesten we die nemen, ware het niet dat we helemaal geen bompenger ( vertaald: tolgeld) bij ons hadden. Dit omdat het bomweggetjesseizoen eigenlijk nog helemaal niet daar was en ook deze weg in feite dus niet helemaal, of helemaal niet, begaanbaar zou zijn vanwege de sneeuw. 

Een klein beetje teleurgesteld draaiden we om, maar besloten meteen om een herkansing te nemen zodra het beter weer werd.

En dat werd het. Tegelijk met ons bezoek, kwamen ook de blauwe luchten, de heerlijke temperaturen en de volle zon. En dus, met twee auto's, op weg naar de bomweg.

Nu wel voorzien van kleingeld, vulden we de briefjes in en stopten het geld in de bus bij het bomstation. De weg leek nu beter begaanbaar als voorheen. Met goede moed reden we het pad omhoog. Steil en vol bochten. Een poosje ging het goed, tot de weg voor ons bedekt was met ijs en we jammer genoeg net onze spijkerbanden verwisseld hadden voor zomerbanden.

We lieten de auto's even staan om te kijken hoe de weg er om de bocht, voorbij het ijs, uitzag. Daar leek de weg voor ons weer berijdbaar. Het toeval wil dat er precies naast de ijsplek, bomen gezaagd waren. Daar lag dus een laagje zaagsel. De sneeuwschep werd uit de kofferbak gehaald. Zaagsel en grind van de weg werd krachtig over het ijs uitgestrooid. Ook kleine kinderhandjes dragen dan met veel plezier hun steentje bij.

De weg moest nu begaanbaar zijn en één voor één passeerden de auto's het ijs. Gelukt!

Toeschouwers en fotografen stapten weer in en we vervolgden het pad verder omhoog. Echt heel veel verder kwamen we niet, want slechts na een paar bochten begon de sneeuw. Een dertigtal centimeters dik lag het nog over de weg. Een kop koffie en dan verder lopen, was het besluit.

De wandeling was prachtig. Met natte schoenen en sokken, een enkele zelfs in korte broek liepen we, telkens wegzakkend in de sneeuw, een eind verder totdat we het geluid hoorden van vallend water. Een brede beek met diverse watervalletjes werd ons uitzicht.

Veel verder besloten we niet te gaan. Het werd steeds moeilijker lopen door het dikke witte pak.

Terug naar de auto's en weer hetzelfde pad. Wij, zeer tevreden.

 Heerlijk toch, die bomweggetjes !