Brandhout

Bomen zagen, kort maken, naar boven slepen, nog eens zagen, kloven en opstapelen. De tijd is er voor en op mooie zaterdagen zijn we daar dus enorm druk mee. 

Onze houtvoorraad voor komend jaar zal moeten worden aangelegd. Waarschijnlijk zal er wel wat overblijven van dit jaar, maar dat is bij lange na niet voldoende om het er een volgende winter lekker warm van te krijgen. 

Het eind van onze tuin grenst aan de rivier. Maar tussen gazon en water zit nog een flinke strook wildgroei. Daar groeien de frambozen evenals het 'onkruid' en daar staan ook diverse bomen. Teveel bomen naar ons zin. Er mogen er gerust wat verdwijnen om plaats te maken voor zicht op de rivier. En die paar, ja, die moeten dan nog wel in stukken. Gewapend met kettingzaag gaat Kees dan omlaag. Ja heus, aan een lijntje. Het is net abseilen wat ie doet, want dat stuk met wildgroei is niet bepaald plat. En om het spannend te houden ligt het er ook nog vol met grote stenen. 

Maar in deze tijd van het jaar gaat het het best. Er zit nog geen blad aan de bomen, al het wilde groen is afgestorven en de grond is weliswaar bevroren, maar niet soppig. En daarbij komt natuurlijk dat we nu bijna geen gasten hebben en de tijd voor de groenten ook nog niet daar is. 

Wintertijd is dus bij uitstek geschikt voor het maken van nieuwe stapels haardhout. Je hoort het overal om je heen. Wanneer er zo'n mooie weekenddag is, geen regen of sneeuw, zonder al te veel wind, klinkt het geluid van kettingzagen tot ver in de omgeving. 

En zo dus ook bij ons. Als eerste zijn de omgewaaide bomen aan de beurt. Dat scheelt alweer één handeling. Dan gaan ze in delen naar boven. Niet in te grote, zware stukken, want we moeten ze aan een touw tegen het talud optrekken tussen alle andere obstakels door. Dat gaat soms gesmeerd, maar soms ook niet. Dan moet er assistentie verleend worden door degene aan het abseilkoort. Dat is dan de eerste keer dat we het al lekker warm krijgen van ons hout. 

Wanneer de stukken met veel gedoe, hoop lol dat wel, dan eindelijk boven zijn, is het nog niet klaar.

De grote stukken zullen nog een keer met een kettingzaag onder handen moeten worden genomen.

Degenen die wat dunner zijn kunnen door de andere zaag. Een wipzaag noemen ze dat geloof ik. Een ding met een vreselijk geluid. Daar zingt een kettingzaag dan weer bij. 

En dan de bijna laatste stap. Het kloven. Dat apparaat sluit de rij. En daarna kunnen dan eindelijk de stukken worden opgestapeld. Op pallets langs de zijkant van de tuin. Zo hebben ze ook nog een meerfunctie.

We maken onze 'heg' twee rijen dik en ongeveer een meter hoog. Op dit moment zal er eenderde staan van wat we op voorraad willen hebben liggen. We rekenen dan wel met een strenge winter. 

Als ik naar de weersverwachting kijk van komend weekend, dan lijkt de zaterdag weer zo'n geschikte dag. Geen neerslag, wel wat wind maar ach. En met een beetje geluk kunnen we dan ook nog even van de zon genieten, want die komt sinds 23 januari weer even achter de berg vandaan. Wat doen we dat graag. Ik kan me zo voorstellen dat het voor velen een lachwekkend gezicht moet zijn. Twee zagende en klovende mensen, die ineens elkaar aankijken en tegelijkertijd roepen: 'ZON!!' Om daarna alles naast zich neer te leggen om gevoeglijk tien minuten te gaan genieten van de warme stralen. 

En zo combineren we het aangename met het aangename. Want ook dat getrek met die bomen, daar genieten we tóch wel van.